πολεμικό «σιδερένο σταυρό» ως δαχτυλίδι.
Tελικά, τι ανέλαβε να προστατέψει στο όνομα της «εθνικής ενότητας» η πρόεδρος της Βουλής; Το «πνεύμα ομοψυχίας και εθνικής ομοθυμίας για μια διεκδίκηση πανθομολογούμενη και συνομολογούμενη», όπως η ίδια υποστήριξε, ή την υστεροφημία όσων συνεργάστηκαν με τον κατακτητή για να πνίξουν στο αίμα την ελληνική Αντίσταση;
Η ανάγνωση των προχθεσινών πρακτικών της Βουλής δεν αφήνει, δυστυχώς, την παραμικρή αμφιβολία: η επιτίμηση από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου των αγορητών της Αριστεράς και των «διχαστικών» αναφορών τους, που «δεν ανήκαν στη συζήτηση» για το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις, «κούμπωσε» πλήρως με την προσπάθεια του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής ν’ αποσυνδέσει τα κατοχικά εγκλήματα από τον χιτλερισμό, στο όνομα μιας άχρωμης και άοσμης «πανεθνικής» αντιγερμανικής συναίνεσης.
Είτε αρέσει είτε όχι στην πρόεδρο της Βουλής, το ιστορικό παρελθόν δεν διαγράφεται. Πάνω από είκοσι χιλιάδες συμπατριώτες μας πολέμησαν το 1943-44 κάτω από τις διαταγές ενός στρατηγού των Ες Ες, δίνοντας όρκο πίστης στον Χίτλερ, ως κολαούζοι κι εκτελεστές του στρατού κατοχής.
Οι φυσικοί και πολιτικοί τους επίγονοι κάθονται σήμερα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, φέρουν τη σβάστικα στο μπράτσο και τον γερμανικό πολεμικό «σιδερένο σταυρό» ως δαχτυλίδι, φωτογραφίζονται με πολεμικές σημαίες του Ράιχ και οργανώνουν τελετές μνήμης σε γερμανικά στρατιωτικά νεκροταφεία.
Κάθε προσπάθεια ν’ αποσυνδεθεί αυτή η ζώσα παράδοση από τη συλλογική μνήμη της κατοχής κι από τις εκκρεμότητες που αυτή μας έχει κληροδοτήσει, μόνο στον οριστικό ενταφιασμό των όποιων εθνικών διεκδικήσεων μπορεί να οδηγήσει.
Πηγή: efsyn.gr
